Ik ben van het paradoxale type: wanneer ik het druk heb – ik heb het graag druk – zou  ik het liefst uren op de zetel liggen, nietsen, lezen, eindelijk eens aan mijn carrière als tekenaar of pottenbakker beginnen. En wanneer ik het rustig heb, verveel ik me steendood, kan ik geen kwartier geconcentreerd blijven tijdens het lezen en verdoe ik mijn tijd met de meeste nutteloze en noodzakelijke dingen. Het overkomt me iedere keer opnieuw.

En dus ging ik schrijven.

Om op iedere dag toch een klein beetje vat te hebben, ging ik schrijven. Voor niemand in het bijzonder, maar eigenlijk keihard voor mijn innerlijke criticus. Want ik kon maar beter voor de rest van mijn leven blijven dromen onder een steen als ik het niet eens kon opbrengen om iedere dag een paar minuutjes tijd te maken om te schrijven. Een ‘journalist’ die nooit schrijft wilde ik niet worden. Doen alsof zat er nog wel in, maar waarom doen alsof als het ook met meer woorden kan?

Eerder probeerde ik al eens een maand aan een stuk te “bloggen”, maar dat draaide al eens uit op een fiasco. Ook #The100DayProject heb ik al over me heen laten lopen en het is waar wat ze zeggen over delen. Als ik mezelf had voorgenomen om een jaar lang iedere dag in een notitieboekje te schrijven, had ik het waarschijnlijk al opgegeven voordat de klok twaalf uur sloeg op oudejaarsavond. Door mezelf te forceren om iedere avond op publiceren te klikken en niet achterom te kijken, lukt het. Maar eigenlijk – en dit wilde ik eerder nooit geloven – moet je het gewoon doen, toch?