Sinds mijn grootouders hun appartement in Heist-aan-zee te koop zetten, begin deze zomer, verlang ik naar de zee. Ik leek er maar niet te geraken, maar kijk, de zomer is nog niet echt voorbij dus.. Om half zeven op zaterdagochtend vertrokken we met z’n drietjes. Papa en pa zouden een nieuw systeem voor de ambetante nieuwe douchedeuren die nooit echt gewerkt hebben, uitproberen. Ik zou een strandwandeling maken die begint in een blakende ochtendzon en eindigt met een waterig zonnetje na een regenbui. Haar nat tegen te wangen, schoenen en sokken onder het natte zand, hartje opgelucht en uitgewaaid.
Onderweg. Ik tel mijn passen en staar naar de lijnen van de wind in het zand. Het strand kleurt langzaamaan jachtluipaard. De wolken dansen met het water, de tranen van een mislukte wals. Nog voor de laatste druppel valt en de zeedijk zowat blank staat, verschijnen de eerste wandelaarsbenen opnieuw. De regen joeg hen weg, maar een koffie en een borrel later gaat het wel weer.
Er is iets aan de zee. Het viel me vroeger, toen ik er als kind zowat iedere schoolvakantie wel een paar dagen verbleef, nooit op. Vroeger was het weg van huis, mama en papa werken, wij vakantie. Nu is het weg van alles. Rustig en rusteloos, een beetje zoals ik. Drie uur later rijden we terug naar huis.
