Begin januari nam ik mezelf voor om dit jaar vijftig boeken te lezen met de Goodreads Reading Challenge. Guess what? Halverwege het jaar zit ik toch wel niet halverwege mijn stapel boeken zeker.. Dus hier een hoop inspiratie voor een zomer vol woorden. Enjoy, maar haal maar eerst die kop koffie.
Lees verder “25 boeken die je deze zomer kan lezen – goodreads reading challenge”
Dat ik het niet eerder heb gedaan! Meer dan 50 centimeter – in de volksmond ook wel een halve meter – ging eraf na maanden van leven met de grootste twijfel. Drama. De schaar erin en ik dacht van ja, dat ben ik. Vroeger, je weet wel, toen la mamma nog besliste hoe het haar geknipt zou worden, liep ik altijd met een korte coupe rond. Eerst met froufou, dan zonder. Opgeknipt, maar toch meestal in een staartje. Zeven jaar geleden was een kort kopje de slechtste beslissing die ik ooit kan en zou maken, maar vandaag ben ik dolgelukkig met die lange vlecht in een plastieken zakje.
Het haar ligt namelijk in een grote envelop klaar om op te sturen naar Geef Om Haar en Think Pink. Want even voor de duidelijkheid: een pruik is duur. Niet iedereen kan het geld voor een beetje haar ophoesten en al helemaal als een hoop andere rekeningen voorrang eisen. “60% van de vrouwen die hun haar verliezen door de behandeling (chemotherapie, etc.) vindt dit het meest pijnlijke en ingrijpende aspect van hun ziekte.” Mocht het ooit nodig zijn, dan zou ik ook graag iemands bruine lokken willen.
Nu ga ik een frisse zomer tegemoet (figuurlijk), al zweet ik wel lekker in mijn nek nu (iets met voor- en nadelen). Tips voor kapsels en styling mag je achterlaten in de comments, maar voorlopig ga ik voor de net uit bed look en zeg ik neen tegen borstels! Hoera.
Zoals dat gaat met de highs en lows van het leven – zelfzeker vs radeloos, dolgelukkig vs rusteloos, Lena Dunham vs Kim K, de Standaard vs Dag Allemaal – leef ook ik met de schrik voor hoogteziekte. We hebben allemaal wel zo’n vriend die op weg naar Machu Picchu op een of ander kruid heeft moeten kauwen en er nu vast van overtuigd is dat God bestaat. Want Jezus, hemel en iedere heilige waarvan hij de naam niet kent! Hij voelde zich als herboren toen hij al die Inca’s zag. Soms moet ook ik een dag door met guilty pleasures in plaats van hidden gems.
Ik ga samen met al mijn vrienden in de UK (duh) de komende acht weken stiekem – vandaar guilty – obsessen over Love Island. Het programma dat doet uitschijnen alsof mensen echt geloven dat ze op televisie de ware liefde zullen vinden en tegelijkertijd de hele dag in een bikini rondlopen. Blind Getrouwd meets Temptation Island en ondertussen wordt er ook nog wat reclame gemaakt voor geluidsapparatuur en drinkbussen. #stayhydrated
Volgens mij is het tot op de dag van vandaag nog steeds onduidelijk waarom de finale van vorig jaar het kijkcijferrecord brak. Ja, dat leest u goed, een kijkcijferrecord. Toch niet zo stiekem dus. Ja, dat leest u goed, een finale. De kandidaten gaan namelijk niet alleen op zoek naar liefde, maar ook naar 50k in cold hard cash. Dat is dan vermoedelijk bedoelt om al die zwemshorts en lage poeder mee te betalen. Wat jammer van dat zwembad, zo onaangeroerd. Maar dat record dus.. een beetje zoals waarom niemand snapt dat Ben Crabbé nog altijd Blokken presenteert en waar Xavier al die dagschotels blijft steken.
Bedenking: waarom blijven we op zoek gaan naar dat ene geniale idee als we ook vallen voor gewoon leuk? Waarom mindfucks als entertainment het ook doet? Waarom poëtisch als droog zijn boodschap ook overbrengt? Waar twee matige ideeën vinden om er één goed van te maken? Waar blijf ik al deze vragen vandaan halen? Waar blijft Xavier al die dagschotels steken? Het lijkt me wel zo fair dat ik hier stop met deze boodschap van het lot.
PS: Kendall en Niall moeten winnen!
PPS: Wat is jouw guilty pleasure these days?
Zeg me – please – dat ik niet de enige ben. Ik dagdroom wel eens van de tekeningen die ik wil maken, van de scenario’s die ik wil filmen en van de stukken die ik wil schrijven. Op zoek naar meer inspiratie (maar eigenlijk creativiteitdodend) scroll ik dan in het wilde weg. Met als gevolg dat ik alleen nog maar kan denken aan alles wat al gemaakt is. Dat niets ooit zal lijken wat het is. Niemand zal willen kijken naar dat stukje ik.
Jaloezie bekruipt me op rare momenten. Mijn hart loopt over, het lot wil me iets vertellen. Het kan dus nog. Mensen raken met iets zichtbaar kleins, met iets wat niet meteen opvalt tussen alle om aandacht schreeuwende pogingen. Headed East is dat kleine verhaal waar ik zo van houd. Een groots gebaar dat duidelijk moeite en moed kostte, en eerlijkheid, maar niet iedereen krijgt wat ie verdient (deze video wens ik miljoenen toe, ogen én views).
Maar gaat het daar echt om? Tellen de likes, hartjes en centen op de bankrekening echt? Gaat het stiekem niet gewoon om de ervaring? Om het leven (leven)? Jack en Fraser zijn echt niet op reis vertrokken enkel en alleen om er een YouTubefilmpje van te maken, toch? Hoeveel zinnen kan ik nog bedenken om ze vervolgens met een vraagteken te laten eindigen? Een stuk of twee? Misschien drie? Willen we echt al deze dingen doen zodat we ze gewoon online kunnen delen?
Er zijn zo van die dagen die jaren aan een stuk vreselijk zijn. Niet omwille van de leeftijd, wel door examens, examenstress, sollicitaties, sollicitatiestress en naderende eindes. Ik heb het natuurlijk over jarig zijn begin juni. En soms heb je geluk. Waarschijnlijk had ik gewoon hoerenchance dit jaar: schoon weer (maar ook niet overdreven warm zodat je eigenlijk liever putteke winter zou verjaren), een zaterdag (én de optie nog om een keer dit semester een les te skippen), een job (voorlopig, verdere zekerheid is er niet) en geen einde. Alleen maar nieuwe beginnen.
De zomer en een fris levensjaar lachten me gisteren toe. Bagels eten, zonnehoedjes passen, verliefd worden op nog maar eens een blazer, kaartjes kijken en rommelmarkten, waar ze al een iets aan de helft van de prijs (50% dus) weggeven. Ik durf met grote zekerheid te zeggen dat 2 juni 2018 mijn favoriete verjaardag van de afgelopen vijf jaar is. Low-key – zonder begin april al vroege cadeaus voor mezelf te kopen. Casual – zonder van één dag een verjaardagsmaand te maken. Gewoon – zonder na te denken.
Dat is niet alleen het boek van Dimitri Casteleyn dat ik graag wil lezen, maar ook deze dag. Die komt en gaat zoals alle andere, die voelt zoals gisteren en toch.
24. Alsof het niets is.
Tijd voor grotere plannen, andere problemen. Genieten van dingen die je ooit misschien haatte. Of andersom. Wijsheid komt met de jaren. Ik heb dus nog tijd genoeg.
Een nieuw levensjaar, een nieuwe yogapose. Of een nieuwe obsessie, waarschijnlijk over iets waar mijn vijftienjarige zelf dolgelukkig van werd. Een band, een boek. Een ander toekomstplan dat in de vuilnisbak ligt. Of eindelijk gewoon leven?
In het moment, zoals ze zeggen. Hier en nu en niet ouder worden dan je je voelt. 24 is best mooi.
En plots is het juni.
Ik zou nu iets kunnen schrijven over waarom ik zo weinig geschreven heb, maar meta is toch niet zo mijn ding. Dus ik houd het bij ‘een dipje’, een simpel woord voor iets heel ingewikkelds. Misschien wordt het zelfs wel gewoon te vaak gebruikt, kunnen we op sommige momenten even niets anders verzinnen en weet nu niemand wat ik precies bedoel.
Het dipje werd deels veroorzaakt door het warme weer. Want als ik dan in mijn bed lag, wou ik het liefst zo snel mogelijk in slaap vallen. Ik hoef gelukkig niet meer onder de dakpannen te kruipen (lees: boven in ons stapelbed te gaan liggen), maar warm is het ook als je ‘beneden’ slaapt. Het gezweet, het gepuft en het getik van de regen tegen het rolluik, het licht van de straatlantaarns dat door de gaatjes valt, het gezucht van de ventilator.
En deels omdat ik de dagen niet meer kon tellen. Dramatische gevolg (of was het eigenlijk gewoon de oorzaak van dit probleem?): mijn scheurkalender was blijven plakken in april. Ik vroeg me af of ik dit jaar nog wel schrijver zou kunnen worden. Tot ik op een bepaald begon te hyperventileren en niet meer wist met welke vinger ik normaal gezien de spatiebalk indruk. Groot probleem. Nog meer paniek. Raar getyp en uiteindelijk radiotoetsenstilte.
Toch brengt iedere maand een nieuw begin. Chanceke, want ik heb die kalender echt niet voor niets op mijn kerstlijstje geschreven en voor 1 januari al helemaal doorgelezen om nu vooral niet te doen alsof ik heel verbaasd, verrast en ja zelfs hartstikke verstomd sta van fantastische, originele schrijfadvies. Ook ruim interpreteerbaar. Neem risico’s! Zoek niet, vind! Schrijf! Doe het maar..
Daar moet je het dan mee doen.
Photo by Ashley Batz on Unsplash.
