In een ver verleden – ook wel aangeduid met de term ‘het 6e middelbaar’ – had ik rond deze tijd (ongeveer) een mondeling examen Nederlands. Ik las het boek Het Parfum van Patrick Süskind. Het boek was om onuitgesproken redenen *kuch, een film* een populaire keuze en dat leidde tot het ontstaan van maar liefst acht vragenreeksen. Ik koos fiche 8 en kon vrijwel geen enkele vraag beantwoorden. Streber die ik was/ben, had ik wel een fragment (uit een ander boek) gelezen om extra en achteraf bekeken noodzakelijke punten te sprokkelen. Iets van Giphart. Hilarisch (en) realistisch. Dat ik zijn andere werken ook goed zou vinden.
Vijf jaar later, dat verre verleden.. Ik lees op de trein richting Antwerpen Ik ook van jou van diezelfde Ronald Giphart. Op tig momenten moet ik me inhouden om niet in lachen en/of tranen uit te barsten. Het is alsof ik mezelf vind in een boek dat drie jaar voor mijn geboorte het levenslicht zag. Ik voel waarom ik schrijf en ook waarom een “wereldschokkend debuteren voor mijn 18e” er nooit heeft ingezeten. Hoe kan het dat een boek uit 1991 en een leerkracht uit 2012 mijn leven vandaag regenboog kleurden?
You had me at het begin van de twee alinea. “De grap van mijn leven is dat nooit iets gaat zoals ik denk dat het zal gaan.” Een jonge schrijvende Ronald en zijn al even blakende jonge vriend Edgar Fräser besluiten het schrijven even te laten en vertrekken voor enkele dagen naar de Dordogne. Onder het motto van “grote queeste naar literatuur en seks” kanoën de twee verveeld door de Zuid-Franse streek. Als er dan een kano met twee jonge vrouwen passeert, weten ze niet wat zeggen. Ze besluiten een kwartier te wachten en beginnen dan als gekken te peddelen in de hoop dat hun zoektocht niet al te droog zal eindigen.
De ster van de show? Fräser! Met uitspraken als “Liefde is: als zij dood gaat necrofiel worden” is hij je nieuwe beste vriend en ook meteen je wingman. Hij noemt zichzelf de generatie zonder honger, zonder oorlog, zonder problemen. En over gelukkig zijn heeft nog nooit iemand een goed boek geschreven dus probeert hij in een wanhopige poging dan maar de kano te laten kantelen terwijl hij nog wat aardappels met paprika eet (paprikachips). “Jong, knap, bedroefd en totaal verliteratuurd.”
Tussen de stukjes avontuur krijgen we ook het verhaal van Ronald en Reza: een liefde gedoemd om te mislukken, een relatie die al de liefde uit je lijf zuigt, maar nooit iets teruggeeft. Als het boek vandaag werd uitgebracht, kreeg het vast en zeker de stempel van quarterlife crisis meets fatale liefde. Maar ook nu zou het boek een topper zijn omwille van zijn typisch Nederlandse (Hollandse) liefderatuur, rechttoe rechtaan zonder doekjes erom en om zijn hilarisch (hedendaagse) uitspraken. Er komen dan wel geen laptops en smartphones aan te pas, maar Vogue van Madonna maakt een uiterst hippe appearance en vrijen zonder anticonceptie was ‘toen ook al’ not done.
Dertig procent van mij wou dat ik dit boek al veel eerder had gelezen. De overige zeventig procent gelooft heilig in het vlindereffect en vindt het prima zo. Het maakt deze week alleen maar mooier. En als je dan toch met je boek onderweg bent naar Antwerpen, ga dan donuts eten bij Hoeked en neem een trein met vertraging. Ook: het is waar wat ze zeggen. Don’t judge a book by its cover. Geniet van het weer. Voetjes in het water. Veel succes met de laatste loodjes. Verder geen mededelingen meer. Doei. PS: allemaal Giphart lezen deze zomer. Andere boeken lezen? Ook goed.
