Wie had op 1 januari van dit jaar gedacht dat ik het (meer dan) honderd dagen zou uithouden? Ik niet! Maar kijk, we zijn er al. We zijn al dinsdag 10 april. We zitten al honderd dagen in dit niet meer zo nieuwe nieuwe jaar. Helaas zijn er nog geen honderd posts verschenen – je voelt het al aankomen, die volgende mijlpaal – maar stiekem ben ik toch wel een beetje trots op mezelf. Want gaat het niet echt om de dagen waarop je ‘niets’ doet. Niet schrijven is ook schrijven.

Wat hebben we geleerd?

Begin gewoon. Het heeft geen zin om een project waar je effectief iedere dag aan wil werken volledig te plannen. Op een dag zal je ’s avonds gezellig met je vriendinnen rond de tafel zitten, al partysnacks etend, en beseffen dat het vijf voor twaalf is. Of een idee dat er in je hoofd zo hilarisch uitzag, werkt toch niet ‘op papier’ (of net wel ‘op papier’ maar niet ‘in de praktijk’). Het gebeurt. Flexibel is het codewoord, loslaten verplicht.

Soms zie ik het leven door een andere bril. Op bepaalde momenten (van sommige dagen) ben ik me bewuster van mijn omgeving. Het zijn die momenten waarop ideeën binnensijpelen. Langzaam. Details beginnen op te vallen. Dingen die je niet kan zien zijn er plots. Denk gemoedstoestanden, tussen de lijntjes, onbedoeld. Complexiteit is mooi. Het gaat voor mij al lang niet meer om dat half uurtje schrijven voor ik in slaap val.

Zie ik er het nut nog van in? Of stop ik maar beter?

Mooi niet. Ja, dat is het antwoord op beide vragen. Het initiële nut is ver zoek want ben ik al een betere schrijver? Komen de ideeën al vlotter? Heb ik mijn woordenschat uitgebreid? Geen idee. Dit was mijn bedoeling. Beter worden. Onderweg kwam ik andere dingen tegen die ik ook belangrijk vind. Rust. Kalmte. Tijd? Soms.

Photo by Josh Calabrese on Unsplash